Neden misyonerler ülkemize göz dikmişler?

Ülkemizde misyoner ve misyonerlik kelimesine karşı tepkili ve önyargılı bir bakış vardır. Halktan bazi kişiler kendilerinden emin bir şekilde misyonerlerle ilgili entrikalardan bahsederken, kalan kısmı da bunları dinliyor ve söylenen hiç birşeyi, gerçeğin süzgecinden geçirmeden ‘yutuyor’.

Sözde tüm bu söylenenler sağlam kaynaklara dayanıyor. Peki bu sağlam kaynak nedir? Sadece görsel basın, fısıltı gazetesi ya da kulaktan kulağa dolaşan laflar. Doğal olarak bu konuda birçok insanın kafası karışık; çünkü medya sürekli ülkemizin yoğun bir misyonerlik saldırısına maruz kaldığını iddia ediyor. Rivayete göre bu misyonerler para ve iş teklifiyle vatandaşlarımızı, özellikle işsiz ve yoksul kesimi, kandırıp Hristiyan yaparak kiliselerde örgütlendikleri söylenmektedir. Bunun ardından Hristiyanlığa geçen kişilerin yurtdışından yüklü bir maaş aldıkları da söyleniyor. Bu iddia o kadar yaygındır ki, sadece uzaktaki kişiler değil akrabalarımız bile buna inanıyor ve bizlere “Siz hangi ülkeye bağlandınız? Merkeziniz nerededir? Nereden maaş alıyorsunuz?” gibi tuhaf sorular soruyorlar. Tabii ki bu söylenenler bizim yüreğimizi yaralıyor. Biz ne halkımızı ne vatanımızı ne de kökenimizi inkâr ettik, asla inkar etmeyiz de!

Hakikaten bir insanın para karşılığı inancını değiştireceğine inanılır mı? Belki menfaatçi birkaç kişi bunu dener; ama hiçbir din bu tür bir insanı sahiplenmez. Ayrıca bu ‘misyonerler’ kimlerdir ki devletimiz onlarla bir türlü baş edemiyor? Misyonerler Devletin altını mı oyuyor… Peki yıllardır bu çaba sürüyorsa neden hâlâ bir sonuç alamadılar? Böyle aslı astarı olmayan büyük iddialar tabii ki milletimizi tedirgin edecektir, fakat bu tür söylentinin kökenine inince, dedikodu ve yalandan başka bir şey bulamayız. Birisine, “Bunu kimden öğrendin?” diye sorduğumuzda, “İşte bir arkadaşımın teyzesinin oğlu arkadaşından öyle duymuştur” gibi kaçamak yanıtlar alıyoruz. Çünkü böyle bir komplo zaten yoktur.

İlk önce bilmemiz lazım ki, bu iddialar ne İncil’in ahlakıyla ne de Batı’nın demokrasi anlayışıyla bağdaşıyor. Aslında sorun nedir biliyor musunuz? Yine önyargılarımız. İnsanlarımız “Batı Hristiyan’dır, Orta Doğu da Müslüman’dır” söylemini benimsemişler. Onlara göre bu böyledir ve aksi düşünülemez!

1.Petrus 3:15
İçinizdeki umudun nedenini soran herkese uygun bir yanıt vermeye her zaman hazır olun.

Hristiyan olduğumuzu söylediğimizde, “Süryani misin?” diyorlar. Hayır diyoruz, “O zaman Ermeni’sin”. Hayır! “Biz Türk’üz” dediğimizde “Ya nasıl olur, Türk’ten Hristiyan mı olur?” diye karşılık veriyorlar. İşte bu insanların zihninde oluşan önyargının eseridir. Aynen bu mantıkla ülkemize Batı’dan gelen turistlerin bazı sapık davranışları ve televizyonda Batı’dan yayınlanan ahlakdışı programlar Hristiyanlığa mal ediliyor çünkü düşüncelerine göre Batı’dan gelen her şey Hristiyanlığı temsil eder. Ama unutuyoruz ki, demokratik ülkelerde Devletin dinle hiçbir bağlantısı olmaz ve dinlerin de siyasetle hiçbir alakası yoktur. Ayrıca belki sizi şaşırtacak ama Avrupa’nın nüfusunun ancak %10′u, belki de daha azı, Hristiyan gerçeklerine dayalı yaşıyor. Batı’daki insanlar büyük çoğunluğu hümanizm ya da ateizmi yaşayan bir çizgidedir. Şu basit gerçeği unutuyoruz ki, uyruğumuz doğduğumuz ülkeye bağlıdır ama inanç kişisel bir seçimdir. Bu halde biz Türk vatandaşıyız ama aynı zamanda Hristiyan’ız ve uyruğumuzdan da inancımızdan da onur duyuyoruz.

Misyonerlik konusuna tekrar dönersek, ne yazık ki medyamız, ezip geçen gücüyle, misyonerliği asıl anlamının dışına itmeyi başarıp üzerine tamamen farklı bir anlam yüklüyor. Misyonerlik kelimesinin asıl anlamı “belirgin bir misyon ya da vazifeyle yüklü birisi”, yani görevli bir kişi anlamındadır. Peki bu görev nedir? Hristiyanlık anlayışına göre bir misyoner İncil’in mesajını kabul edip yaymakla yükümlü bir kişidir. “Misyonerlik” aslında “tebliğ etmek” yani inancını paylaşmak anlamına gelir. Bu durumda her Hristiyan bir “misyonerdir”; çünkü İncil’e göre inancımızı anlatmak her Hristiyanın bireysel sorumluluğudur. Bu da her vatandaşın, inancı ne olursa olsun, en doğal ve demokratik haklarından birisidir. Anayasa’nın 26. maddesinde herkesin inanç ve ifade özgürlüğüne sahip olduğu ifade edilmiştir: “Herkes, düşünce ve kanaatlerini söz, yazı, resim veya başka yollarla tek başına veya toplu olarak açıklama ve yayma hakkına sahiptir.” Yeni Türk Ceza Kanunu 115. maddesinde de şöyle denilmektedir: “Cebir veya tehdit kullanarak, bir kimseyi dinî, siyasî, sosyal, felsefi inanç, düşünce ve kanaatlerini açıklamaya veya değiştirmeye zorlayan ya da bunları açıklamaktan, yaymaktan men eden kişi, bir yıldan üç yıla kadar hapis cezası ile cezalandırılır.” Demek ki suç olan misyonerlik (tebliğ etmek) değil, inancını yaymak isteyen birisini engellemektir.

Tüm demokratik ülkelerde de böyledir. Avrupa ve Amerika kıtalarında nice Müslüman misyonerleri camiiler kurup inançlarını özgürce yayıyorlar, hatta bunu yapmak için bu devletlerden destek alıyor ve vergiden muaf tutuluyorlar. Neden? Çünkü demokraside bütün dinler özgür ve eşittir. Ama ne yazık ki bizler henüz bu anlayışa varmış değiliz.

Sayın Ertuğrul Özkök’ün Hürriyet gazetesinde 01/08/2002 tarihinde “Misyoner Avcılığı ” başlıklı makalesinde yazdığı gibi, “Mesela, şu ‘misyonerlere’ karşı açtığımız savaşa bakın. İşimizi gücümüzü bırakıp, bir avuç Hristiyan misyonerle uğraşıyoruz. Diyanet İşleri Başkanlığı bunun için özel toplantılar düzenliyor. Hatta Milli Güvenlik Kurulu bile bu konuya el attı… Dinler hiçbir zaman zor kullanılarak savunulamaz. Öyle olsaydı, Roma arenalarının gladyatörleri ve aslanları Hristiyanlığın yayılmasını durdurabilirdi… O nedenle bu ilkel ‘misyoner avcılığını’ bir yana bırakıp büyük ülke gibi davranalım.”

Bizim mantığımıza göre, bir kişi inancını başkalarına anlatacak kadar ciddiye almıyorsa, kendi inancını tamamıyla yerine getirmiyor demektir. Elbette inancımız ne olursa olsun hepimiz demokratik haklarımızın bize vermiş olduğu çerçeve içerisinde hareket etmek zorundayız. Eğer bir kişinin inancını yayma çabası başkalarına zarar veriyor ya da yasal olmayan yöntemlere başvuruyorsa, bu davranışlar hiçbir ahlaka ya da dine sığmaz. Fakat doğal olarak herkes kendi inancının doğru olduğuna inandığı için başkalarını uygun şekilde ikna etmeye çalışır. Şu bir gerçektir ki, inanç kültürel bir miras değil kişisel bir seçimdir. Kişi nerede doğarsa doğsun tüm inançları araştırarak gerçeği bulana kadar rahat olmamalı. Yoksa yalnız bu topraklarda doğduğumuz için kendimize Müslüman diyorsak, bunun hiçbir inandırıcı yönü olamaz, yoksa Hindistan’da doğmuş olsaydık Hinduizm, ya da İsrail’de doğmuş olsaydık Musevilik ‘gerçek’ din olurdu. Bizler araştırarak ve seçerek Hristiyan olduk ve isteğimiz şudur ki, herkes aynı şekilde kendi özgür iradesiyle kendi inancını özgürce seçme ve yayma hakkına sahip olsun.

Tabii ki birçok insan, bizim Hristiyanlığı seçmekle kendi kimliğimize ihanet ettiğimizi düşünüyor. Halbuki bizim ne etnik kökenimiz ne memleketimiz ne de soyumuz değişiyor. Değişen yalnız yüreğimiz ve inancımızdır.

Sonuçta İncil’in öğretisine göre inandığımız kurtuluş müjdesi evrensel nitelikli ve herkes için geçerli olduğu için yüreğimizdeki bu kurtuluş ümidini anlatmakla sorumluyuz. İncil’in dediği gibi, “Tanrı Mesih aracılığıyla bizi kendisiyle barıştırdı ve bize barıştırma görevini verdi. Şöyle ki Tanrı, insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih’te kendisiyle barıştırdı ve barıştırma sözünü bize emanet etti” (2.Korintliler 5:18-19). Böylece İncil’in buyruğu doğrultusunda ve yasalarımızın verdiği hakla inancımızı öğrenmek isteyen herkese anlatıyoruz. Buna misyonerlik mi diyorlar? O zaman sadece bizler değil inancını ve ideolojisini savunan herkes birer misyonerdir. Öyleyse “misyonerlik” bir bölücülük değil inandığın görüşü savunmaktır ve bu da hür iradeli her vatandaşın en doğal haklarından birisidir.